Muzeum Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie

Pomysł powstania śląskiego skansenu pojawił się jeszcze przed wojną w 1938 roku. Do katowickiego Parku Kościuszki przeniesiono wówczas drewniany kościół z Syryni z 1510 roku oraz spichlerz dworski z Gołkowic z 1688 roku. Wybuch wojny uniemożliwił jednak realizację tego projektu.

Do pomysłu budowy śląskiego skansenu wrócono w 1952 roku. Na lokalizację skansenu wybrano Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. Pierwsze obiekty przeniesiono w 1964 roku: wiatrak z Grzawy z 1813 roku oraz spichlerz plebański z Warszowic z poł. XVIII w. 5 maja 1973 roku nastąpiło uroczyste otwarcie Górnośląskiego Parku Etnograficznego w Chorzowie. Zwiedzającym udostępniono 33 zabytkowe obiekty architektury wiejskiej.

Obecnie park etnograficzny posiada blisko 70 zabytkowych drewnianych obiektów architektury wiejskiej i małomiasteczkowej. Obszar skansenu wynosi 22 ha.

Zgromadzone zabytki budownictwa ludowego pochodzą z pięciu podregionów Górnego Śląska (beskidzkiego, podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, przemysłowego i lublinieckiego) oraz regionu Zagłębia Dąbrowskiego. Górnośląski Park Etnograficzny znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.

Ekspozycja muzealna jest bogatym źródłem wiedzy o kulturze materialnej i duchowej dawnych mieszkańców wsi. W karczmie „U Brożka” można skosztować regionalnych potraw, w starej szkole z Wapienicy można przeżyć niecodzienną lekcję muzealną, natomiast w kościele z końca XVIII w. odbywają się niedzielne Msze święte (w okresie od maja do października).

Imprezy plenerowe przypominają o ludowych zwyczajach związanych z dorocznym cyklem obrzędowym, a zajęcia muzealne (35 tematów), organizowane w ramach edukacji regionalnej, zapoznają z tradycyjnym rzemiosłem wiejskim, rękodziełem i sztuką nieprofesjonalną. Dodatkową atrakcją są zwierzęta gospodarskie (owce, konie, kozy) oraz przejażdżki bryczką i kuligi.