Koronki koniakowskie

Koronki koniakowskie wytwarzane są w Koniakowie, na terenie „Beskidzkiej Trójwsi”. Dany region tworzą trzy wsie: Istebna, Jaworzynka i Koniaków. Koronki posiadają niepowtarzalny charakter, ich głównym motywem są wzory roślinne. Każdy element jest wykonywany oddzielnie, następnie wszystkie części zszywane są razem. Wytwarzane ze specjalnych nici, czyli kordonka w kolorze białym lub kremowym.

Na beskidzkich terenach na szydełkowanie mówi się „heklowanie”. Tradycja koronczarska jest ciągle żywa, a koronczarki prześcigają się między sobą w tworzeniu nowych wzorów. Technika przekazywana jest z pokolenia na pokolenie, dlatego prawie każda starsza kobieta z Koniakowa potrafi szydełkować.

Moda na koronki koniakowskie pojawiła się w latach osiemdziesiątych XIX wieku, co spowodowało wzrost zainteresowania na produkty wykonane w tej technice. W tym celu w XIX wieku zaczęto wprowadzać naukę koronczarstwa w szkołach. Początkowo wytwarzano czółki i siatki do tradycyjnych czepców, które nosiły zamożne kobiety. Wykorzystywane były również przez mieszczan do ozdabiania ubrań. Dziś mistrzynie koronki mogą pochwalić się szerokim asortymentem, począwszy od tradycyjnych serwet koniakowskich, po bieliznę czy ozdoby choinkowe wykonane w tej technice.

Koniakowskie koronki zostały docenione na całym świecie. Trafiły do prywatnych kolekcji Królowej Anglii, prezydenta Kennediego oraz Jana Pawła II.