Malowane skrznie ludowe są najciekawszym przedmiotem wiejskiego meblarstwa. Jeszcze do niedawna stanowiły najważniejszy sprzęt w wiejskiej izbie, musiał więc być okazały i pięknie przyozdobiony, tym bardziej że zanim stał się w domu najważniejszym meblem, znajdował się obowiązkowo w posagu każdej panny młodej. Wykonywano je z suchego drewna, najczęściej świerkowego, czasem – na Podhalu – z limby, ale zawsze z drewna czystego i koniecznie bez sęków, aby ustrzec pzechowywaną w nich odzież przed molami. Zdobiono te skrzynie malaturami w kwiaty, niekiedy w bukiety barwne i rozłożyste, komponowane na kolorowym tle.

Teresa Kuczyńska, Pamiątka z Polski, Warszawa 1978, s. 150-151