Śpiewając, życząc świąt Zmartwychwstania Pańskiego, wygłaszają oracje, które łączą w sobie elementy dawnych pieśni wielkopostnych, kolęd kantyczkowych, dialogów komicznych i rymowanek.

Jednocześnie obchodzą izbę dookoła, stukając o podłogę laskami pucherskimi (w kształcie młotków lub siekierek) i recytują np.:

Ja żaczek maluty,

Pogubiłem paputy.

Chodziłem do nieba,

Za kawałkiem chleba.

Chciałem się wrócić,

Nie chcieli mnie puścić.

Przyjmijcie mnie państwo za ciurę,

Będę ja łapał sąsiadowe kurę;

Stoi ciura w płocie,

Będzie kij w robocie…

lub:

A jo maly pastuszek szukołem Jezusa,

Znalazłem go pod dębem mioł piscołkę i bęben.

Na piscołce fitu, fitu – na bębenku puku, puku,

Cztery panny w tońcu, osoba na końcu… itd.

 

Otrzymują za to jedzenie, głównie jajka oraz drobne datki, które zbierali do koszyka.

Zwyczaj ten, jakkolwiek zanikający, jest nadal żywy w niektórych wsiach podkrakowskich, m.in. w Bibicach, Zielonkach i Trojanowicach oraz w Tomaszowicach.