Skrzętne dziewczęta, pragnące godnie uczcić Święta Wielkanocne, już od Popielca barwią pisanki. Do niedawna każda z ziem polskich posiadała własny styl pisanek, zwanych także kraszankami. Drobne różnice barwy i rysunku pozwalały nieomylnie poznać skąd dany okaz pochodzi. Kraszanki pisane były drewienkiem maczanym w rozpuszczonym wosku, barwione szlachetnymi barwnikami roślinnymi. Praca ta wymagała nie lada zręczności i – powiedzmy otwarcie – talentu.

 Jak malowano pisanki?

Wśród barwnych pisanek podolskich wyróżniał się typ kraszanki jednolicie ciemnej, pokrytej białym rysunkiem podobnym do greckiego meandra, wyrażającym ruch fal – nieskończoność. Ten skromny wzór bez początku i końca, obiegający jajko kilkakrotnie, zwano „śmiertelnym”, a ozdobione nim pisanki przechowywano od świąt do świąt, by w razie zgonu w rodzinie włożyć je umarłemu do trumny.

Z. Kossak, Rok Polski, Warszawa 1974