W przeszłości w Wielką Środę, Wielki Czwartek lub nawet w Wielki Piątek, w całej niemal Polsce odbywały się Judaszki – stary i niegdyś powszechny zwyczaj niszczenia, wieszania, palenia Judasza. Wybierano kilka, a nawet kilkanaście osób, które szyły wielką kukłę z workowego płutna lub juty, wypychając i modelując trocinami. Jest to postać męska o wyraźnie semickich rysach, z wymlowanym na piersich wielkim napisem Judasz Zdrajca.

Kukłę tę, w nocy z Wielkiej Środy na Wielki Czwartek albo już w Wielki Czwartek, przed wschodem słońca, wiesza się na wysokim drzewie, aby gdy dzień nastanie wszyscy mieszkańcy mogli ją oglądać. Wczesnym popołudniem kukłę Judasza odcina się ze stryczka, a wybrany sędzia i oskarżyciel w jednej osobie wlecze ją uliczkami, wśród krzyków, drwin i złorzeczeń, towarzyszącego mu tłumu, który okłada kijami i obrzuca kamieniami szmacianego Judasza. Wreszcie, już poza ludzkimi siedzibami, bardzo sponiewierana kukła, wyobrażająca zdrajcę Chrystusa, zostaje rozerwana na kawałki, a te podpala się i wrzuca do wody.

Barbara Ogrodowska, Polskie Obrzędy i Zwyczaje Doroczne, Warszawa 2006