Historia koronek klockowych sięga XVI wieku. Technika tworzenia koronek za pomocą klocków należy do jednej z najtrudniejszych technik rękodzielniczych. Nazwa pochodzi od klocków zwanych również szpulkami, na które nawinięte są lniane nici. Wzór koronki mocowany jest szpilkami do specjalnego wałka wypchanego trocinami. Wzór zazwyczaj rysowany jest na kalce technicznej, następnie kładziony na twardszy papier i umieszczany na wałku.

Koronkę tworzymy przeplatając w grupach po cztery wielu nici nawiniętych na klocki. Dzięki temu powstaje tzw. płócienko tworzące formy ornamentu i różne rodzaje siateczek w tle oraz wypełnieniach motywów.

W Polsce wykonuje się najczęściej tło zwane „oczkowym”, którego kształty są czworokątne, koliste, rombowe i sześciokątne. Koronki wykonywane były głównie dla ludności z miasta. Zainteresowanie na ten produkt rosło, dlatego powstały szkoły koronkarskie. W 1890 roku powstała szkoła w Bobowej , która do dziś słynie z przepięknych koronek klockowych. W Krakowie, Zakopanem oraz Kańcudzie prowadzono kursy tej techniki.

Co roku w Bobowej we wrześniu organizowany jest festiwal i konkurs koronki klockowej, który cieszy się ogromną popularnością.