Sypanie piaskiem to jedna z wielu form zdobnictwa ludowego. Piaskowe dywany sypane na podwórkach i glinianych podłogach miały nadać uroczysty wygląd oraz upiększyć otoczenie. Wzory tworzone były z drobnego, białego piasku, który musiał być suchy i sypki. Artystki czerpały Inspiracje z natury, wykorzystywano bowiem motywy roślinne, a zwłaszcza kwiatowe. Zobaczyć można było popularne w kulturze ludowej „drzewo życia”. Pojawiały się również wzory geometryczne, takie jak kółka, kwadraty, kreski czy spirale lub motywy zwierzęce np. prymitywne przedstawienia koguta.

Artystki wykonywały także podpatrzone wzory z haftów ludowych, mebli, polichromii kościelnych, a nawet z dywanów, które widziały we dworach.

Piaskowe dywany powstawały w okresie świąt kościelnych, a zwłaszcza w czasie Wielkanocy i Zielonych Świątek. Miały wpływ na estetyzację otoczenia mieszkańców. Ludność wiejska sypiąc wzory na ścieżkach oraz na podwórzu witała swego gościa z szacunkiem.  Kiedy drewniane podłogi zastąpiły gliniane klepowiska, sypanie piasku przeniesiono na podwórze. Przed drzwiami wejściowymi do domu rysowano kratę lub drabinę, wzory miały na celu uroczyste wprowadzenie i powitanie gościa.

Pomimo, iż technika nie jest trwała mieszkańcy z ochotą ozdabiali swe podwórza i gliniane podłogi. Wzory niestety szybko się ścierały, pod wpływem wiatru i wilgoci znikały.

Dekoracje piaskowe popularne były na terenach Świętokrzyskiego, Łowickiego, Opoczyńskiego i Kujaw.

fot. z książki „Sztuka ludu polskiego” Aleksandra Jackowskiego