Drzeworyty ludowe odbijane były czarną farbą na szarawym papierze. Często były one kolorowane, więc wilobarwne: czarno-czerwono-niebieskie.

Polski drzeworyt ludowy należy do najcenniejszych dzieł naszej sztuki ludowej. Jest on czymś pośrednim między malarstwem ludowym a snycerką. Z malarstwem łączy go lapidarność konturu i ornament kwiatowy, z rzeźbą – nasycanie całej powierzchni rytmiką drobnych elementów, głównie równoległych kreseczek. Jego zasadniczym środkiem wyrazu jest czarna kreska na białym tle.

Najgęstsze skupiska drzeworytów ludowych znajdują się na południu Polski, głównie w województwie rzeszowskim, gdzie leży miasteczko Płazów, z którego pochodzi duża część wydanych dotąd drzeworytów, odbitych ze znalezionych tam klocków.

Bibliografia:

J. Grabowski, Sztuka Ludowa; formy i regiony w Polsce, Warszawa 1966